PLEME HUNZA

 FENOMEN PLEMENA HUNZAPODSECA NA PRICU O LJUDIMA SA TIBETA ILI NEKIH JOS NE ISTRAZENIH DELOVA PLANETE.

Dolinu rijeke Hunza (na granici Indije i Pakistana) zovu "oaza mladosti". Životni vijek stanovnika ove doline je 110 - 120 godina. Oni se skoro nikada ne razbolijevaju i izgledaju mladoliko.

Znači, postoji neki način života, približan idealnom, kada se ljudi osjećaju zdravi, srećni, ne stare, kao u drugim zemljama već od 40-50 godina starosti. Zanimljivo je da stanovnici doline rijeke Hunza, za razliku od susjednih naroda, izgledaju slično Evropljanima (kao Kalaši, koji žive u blizini).

​Prema legendi, ovu malenu planinsku državu, osnovala je grupa vojnika Aleksandra Velikog tokom indijskog pohoda. Oni su naravno, uspostavili tu strogu vojnu disciplinu - takvu da su stanovnici sa mačevima i štitovima morali da spavaju i jedu, pa čak i igraju ...

 Hunze se sa ironijom odnose prema tome da ih još uvijek neko u svijetu zove gorštacima. Pa, u stvari, nije li očigledno da s pravom to ime treba da nose ljudi koji žive u blizini čuvenog "stecišta planina" - mjesta gdje se spajaju tri najveća planinska sistema u svijetu: Himalaji, Karakorum i Hindu Kuš. Od 14 vrhova na planeti koji su preko osam hiljada, pet su u blizini, uključujući i drugi vrh posle Everesta K2 (8,611 metara), čije se osvajanje u planinarskom društvu cijeni čak i više nego osvajanje Čomolungma (Mont Everest). A šta reći o ne manje proslavljenoj "planini ubici" Nanga Parbat (8126 metara), na kojoj je sahranjen rekordan broj planinara?

Proći kroz ove kamene masive nije moguće, ako nijeste sportista svetske klase. Možete se samo "provući" uskim prevojima, klisurama, stazama. Od davnina, te rijetke staze kontrolisale su kneževine, koji su oporezivali sve prolazeće karavane. Smatra se da su Hunze među njima jedni od najuticajnijih.

U svijetu ovaj "Izgubljeni svijet" je malo poznat, ne samo zbog geografskog razloga, već i političkog: Hunze, zajedno sa nekim drugim narodima u dolini Himalaja, nalaze se na teritoriji na kojoj se skoro 60 godina vodi spor između Indije i Pakistana.Smatra se da su Hunze ponovo otkrili Zapadu upravo hipici, koji su lutali 70-ih godina Azijom u potrazi za istinom i egzotikom. Štaviše, popularisali su ovo mjesto toliko da čak i obične kajsije Amerikanci danas zovu Hunza kajsije. Međutim, "djecu cvijeća" ovdje nije privukla samo istina i egzotika, već i indijska konoplja.

Što se tiče mladih dugokosih momaka sa natpisom Hipi na majicama - to su ili pravi hipici, ili retro fanovi - oni u Karimabadu uglavnom jedu kajsije. Kajsija je nesumnjivo glavna vrijednost vrtova Hunza. Cio Pakistan zna da samo ovdje raste "plod Hunza" iz kog izbija mirisni sok još na drveću. Hunze se kupaju u ledenoj vodi, čak i na temperaturi 15 stepeni ispod nule, sa sto godina igraju, a 40-godišnje žene izgledaju kao djevojke, sa 60 godina imaju skladnu i savršenu figuru, sa 65 godina rađaju djecu. Ljeti jedu sirovo voće i povrće a u zimskom periodu - sušene na suncu kajsije, proklijale žitarice, ovčiji sir.

 Interesantno, postoji još jedna stvar: Hunze imaju period kada voće još nije zrelo - taj period zovu "gladno proljeće", on traje od dva do četiri mjeseca. U ovim mjesecima, oni skoro ništa ne jedu, samo jednom dnevno piju napitak od suve kajsije. Ovaj post je kod njih uzdignut do kulta i strogo se poštuje.

Škotski ljekar MekKarison, koji je prvi opisao srećnu dolinu, naglašavao je da je upotreba proteina kod njih na najnižem normalnom nivou, ako se uopšte on može nazvati normalnim. Dnevno Hunze unose u prosjeku 1933 kalorije koje sadrže 50 g proteina, 36 g masti, 365 g ugljenih hidrata.

Škot koji je živio u neposrednoj blizini doline Hunza 14 godina, došao je do zaključka da je ishrana glavni faktor dugovječnosti ovog naroda. Ako se čovjek ne hrani pravilno, od bolesti ga ne može spasiti ni planinska klima. Stoga ne iznenađuje da komšije Hunza koji žive u istim klimatskim uslovima, stradaju od najrazličitijih bolesti. Njihov životni vijek je dva puta kraći.MekKarison, po povratku u Englesku, napravio je zanimljiv eksperiment na velikom broju životinja. Jedna grupa životinja se hranila normalnom hranom londonske radničke porodice (bijeli hleb, haringa, rafinisani šećer, konzerve i kuvano povrće). Kao rezultat toga, kod ove grupa su počele da se pojavljuju različite "ljudske bolesti". Druge životinje koje su hranjene hranom Hunza tokom eksperimenta bile su savršeno zdrave.

U knjizi "Hunza - ljudi koji ne znaju za bolesti" R. Bircher ističe sledeće veoma značajne karakteristike modela ishrane u ovoj zemlji:

- Prije svega, on je vegetarijanski;
- Velika količina sirovih namirnica;
- U ishrani dominiraju voće i povrće;
- Prirodni proizvodi, bez ikakve primjene hemije i pripremljeni uz očuvanje svih biološki vrijednih materija;
- Alkohol i slatkiše upotrebljavaju izuzetno rijetko;
- Veoma umjereno upotrebljavaju so;
- Proizvode uzgajaju samo na svom pododičnom zemljištu;
- Redovan period gladovanja.

 Uz to treba dodati i druge faktori koji doprinose zdravom starenju. Ali način ishrane ovdje ima nesumljivo, veliki značaj, presudan.
 
Godine 1963., Hunze je posjetila francuska medicinska ekspedicija. Kao rezultat njihovog popisa, utvrđeno je da je prosječni životni vijek Hunza 120 godina, što je duplo više nego kod Evropljana. U avgustu 1977., u Parizu, na međunarodnom kongresu o kancerogenim oboljenjima je izjavljeno: "U skladu sa podacima geokancerologije (nauka za istraživanje raka u različitim regionima svijeta) potpuno odsustvo raka javlja se samo kod naroda Hunza.".U aprilu 1984., jedan Hong Kongški časopis je saopštio sledeći nevjerovatan događaj. Jedan od Hunza, po imenu Said Abdul Mobuda, koji je stigao na londonski aerodrom Hitrou, zbunio je radnike emigracione službe kada je pokazao pasoš. Prema tom dokumentu, on je rođen u 1823. i imao je 160 godina. Pratilac Mobuda, Mulla rekao je da se njegov štićenik smatra svetim u zemlji Hunza, koja je poznata po svojoj dugovečnosti. Mobuda je odličnog zdravlja i razuma. On pamti događaje od 1850.godine.

Za svoju tajnu dugovječnosti mještani kažu jednostavno: budi vegetarijanac, stalno radi fizički, uvijek se kreći i ne mijenjaj ritam života, tada ćeš živjeti od 120 do 150 godina. To su obiležja svih Hunza, naroda, koji ima "dobro zdravlje".

 Visoka radna sposobnost u najširem smislu riječi, kod Hunza se manifestuje kako pri radu, tako i tokom plesova i igara. Za njih je proći 100 - 200 kilometara, isto što i za nas prošetati oko kuće. Oni se izuzetno lako penju uz strmu planinu da bi prenijeli neku vijest, i vraćaju se kući svježi i veseli.

 Životna radost - Hunze se stalno smiju, oni su uvijek dobro raspoloženi, čak i ako su gladni i ako im je hladno.

Izuzetna spokojnost - "Hunze imaju jake živce, kao od konopa, ali suptilne i tanke, kao strune - pisao je  MekKarison - Oni se nikada ne ljute, ne žale se, nijesu nervozni, ne ispoljavaju nestrpljenje, ne svađaju se međusobno i sa potpunim duševnim spokojom prevazilaze fizičku bol, nevolje, buku, itd. "

Težak fizički rad, mnogo sna, malo hrane – to je recept ljudi iz plemena Hunze

Za narod iz plemena Hunze kažu da stotu dožive kao od šale. Potiču iz doline Hunza u severnom delu Pakistana, a za njih važi pravilo da – žive i do 120, 130 godina. Neki od njih proslavili su i 145. rođendan pre nego što su napustili ovaj svet. Dolina Hunza je plodna dolina idealna za bavljenje poljoprivredom i izolaciju od ostatka sveta. Nalazi na velikoj nadmorskoj visini. Regija je svojom prelepom prirodom koja oduzima dah i gostoprimstvom bez premca devedesetih bila popularno odredište za američke i evropske turiste. Danas turizma praktično nema, te je to idilično, utopijsko okruženje.

Koliko dugo živi narod Hunza? Niko zapravo ne zna koliko dugo žive pripadnici naroda Hunza. Lekari su pregledali Hunze i pogađali koliko ljudi imaju godina. Bez previše fokusiranja na dokumentovanu maksimalnu starost, zaista neobična činjenica je da svi izveštaji o narodu Hunza pominju da je starija populacija mršava, vitalna i praktično bez bolesti, što važi do danas.

Kako se čuvaju od bolesti HODAJU. Okruženje u kojem žive je planinsko i izuzetno je neravnog terena. Sela su neverovatno izolovana, a neka od njih stara su više od 1.000 godina. Hunze nemaju drugog izbora nego da se kreću po grubim i strmim prolazima. Obradivo zemljište se takođe ne nalazi uvek neposredno pored kuće. Neki pašnjaci su na dva sata hoda od sela. Za Hunze se kaže da su srdačniji od čuvenog snažnog naroda Šerpa iz regije Himalaje.

Njihova ishrana Hunze se uglavnom hrane sirovim biljkama. Budući da su toliko izolovani, Hunze nemaju na čemu niti da kuvaju hranu, niti imaju mnogo životinja na raspolaganju za jelo, pa sade ono što mogu i sakupljaju ostalo. Kajsije, trešnje, grožđe, šljive i breskve uzgajaju Hunze. Takođe jedu puno žitarica – pšenice, ječma i prosa – i čapati, njihov svakodnevni hleb.

Treba naglasiti da Hunze konzumiraju svega dva obroka dnevno, doručak i ručak, uprkos oštrim klimatskim i geografskim uslovima u kojima žive. Preskakanje večere pomaže ovom narodu da na počinak ode lakog stomaka i da u toku sna snagu namenjenu obnovi organizma ne koristi za varenje.

Mnogi smatraju da svoju dugovečnost Hunze duguju semenu kajsije kojeg konzumiraju u velikim količinama, ali nije to tako jednostavno.

Voće i povrće predstavljaju redovni deo ishrane naroda Hunza. Oni se najčešće konzumiraju u presnom ili sirovom obliku. Ukoliko se neka namirnica termički obrađuje, to je najčešće povrće, koje se kuva vrlo kratko. Od voća, Hunze najviše jedu: kajsije, jabuke, kruške, breskve, trešnje, dud, kupine i grožđe. Kajsija se najviše uzgaja, a jede se u svežem i osušenom obliku.

Hunze nisu vegetarijanci, ali meso konzumiraju veoma retko. Zbog religije svinjsko meso nikada ne jedu. Skoro nikad ne sole hranu i so uopšteno slabo koriste, a meso jedu samo praznicima.

Ali da li su srećni? Apsolutno. U stvari, neki istraživači su ovaj narod nazvali najsrećnijim ljudima na svetu. Hunze imaju određenu strast i polet za životom.

Šta možemo naučiti od naroda Hunza Jedite sirovo voće i povrće, vežbajte svakodnevno, budite pozitivni..

NAJJACA PORUKA IKAD.BITI POZITIVAN. IZBEGAVATI STRES I BUKU. HRANITI SE ZDRAVO I BITI FIZICKI AKTIVAN. JEDINA ZACKOLJICA JE STO TO U NASEM URBANOM I POTROSACKOM DRUSTVU NIJE MOGUCE!